HALO!
HALO! Ja
prosię w prosie po tantum rosie
gdy w bruzdach nabruĽdzić zamarzy
Dar niepamięci
w podróży mi służy -
Zwłaszcza do ludzkich twarzy Dropsy
i draże w czwartym wymiarze,
W ustach żużel, na oczach bielma,
Kino w time-lapsach,
a na synapsach
Ognie ¶więtego Elma I
ci±gle słyszę… I to mnie kołysze…
Na osi czasu… Szum lasu… Halo,
halo!
Halo, halo!
Halo, halo!
Co¶ przerywa! Okiem
frustrata rzucam na lata
Co z pr±dem spłynęły na marne
Nie patrzę psu w
oczy by na mnie nie skoczył
Gdy zżeram mu such± karmę. Zwoje
przenika ciężka panika
Co tu się jeszcze się odjebie?
Odwracam przeponę
na lew± stronę
Lucynko, diamenty na niebie! I
ci±gle słyszę… I to mnie kołysze…
Na osi czasu… DĽwięk szklanych obcasów… Halo,
halo… W
pajęczyn tęczy po cichu jęczy
Ludu bohater na pół przecięty,
Przed nim
baranek, nad nim motylek,
Lucynka, niebo, diamenty Ja
zjeb, element wykolejony,
Ułom milcz±cy po¶ród dam dworu
Na wieki wieków
wtatuowany
W kinematykę kolorów. I
ci±gle słyszę… i to mnie kołysze…
Na osi czasu… Halo,
halo…
| 